«واللّه خلق كل دابة من ماء1، خدا هر جنبنده اي را از آب آفريد».
درباره انسان مي گويد:
«و هو الذي خلق من الماء بشرا2، و او است كه از آب بشري آفريد».
مقصود از اين آب همان آبي است كه سرمنشا همه موجودات است چنان چه درآيات فوق آمده، يا منظور از آب، نطفه است چنان چه در آيه «خلق من ماء دافق3، (آدمي) از آبي جهنده آفريده شد» «الم نخلقكم من ماء مهين4، مگر شما را از آبي پست نيافريديم؟» مقصود از «پست» بدبو و نفرت آور، برحسب ظاهر است ولي بيش تر مفسرين بر اين عقيده اند كه منظور از «ماء» همان پديده نخستين است «اول ما خلق اللّه الماء5، نخستين چيزي كه خدا آفريد آب بود»، كه تمامي پديده ها از آن ريشه گرفته اند، زيرا بذر نخستين موجود زنده تنها ازآب پاشيده شد، همان بذر اوليه اي كه به صورت حيوان ساده تك سلولي (آميپ) شكل گرفت و به سوي جان داراني كه اعضاي پيچيده با بيش از يك ميليون سلول پيش رفت كرد.
اما چگونگي پيدايش حيات ـ در آب اقيانوس ها، درياها و باتلاق ها ـ از نكات مبهمي است كه هنوز علم تجربي بدان دست نيافته است ازاين رو است كه تئوري تكامل جان داران ـ به هر شكل و فرضيه اي كه تا كنون مطرح شده ـ به بررسي مرحله پس از پيدايش نخستين سلول زنده پرداخته است، اما برهه پيش از آن هنوز مجهول مانده است همين اندازه معلوم گشته كه حيات به اراده الهي ـ كه بر تماي مقدرات هستي چيره است ـ به وجود آمده است و اين امر مسلمي است كه از پذيرش آن گريزي نيست، زيرا كه هم تسلسل باطل است و هم خودآفريني محال دانش تجربي روز هم خودآفريني را باطل مي شناسد6
پوشش هوايي حافظ زمين
«و جعلنا السماء سقفا محفوظا و هم عن آياتها معرضون7، و آسمان را سقفي محفوظ (بر فراز زمين) قرار داديم، كه اينان از نشانه هاي آن روي گردانند».
گرد زمين را پوشش هوايي ضخيمي فرا گرفته، كه عمق آن به 350 كيلومترمي رسد هوا از گازهاي «نيتروژن» ـ به نسبت 03/78 درصد و «اكسيژن» به نسبت 99/20 درصد و اكسيد كربن به نسبت 04/0 درصد و بخار آب و گازهاي ديگر به نسبت 94/0 درصد تركيب يافته است اين پوشش هوايي با اين حجم ضخيم و بااين نسبت هاي گازي فراهم شده در آن، هم چون سپري آسيب ناپذير، زمين را دربرگرفته و آن را از گزند سنگ هاي آسماني كه به حد وفور8 به سوي زمين مي آيند و از همه اطراف، تهديدي هول ناك براي ساكنان زمين به شمار مي روند، حفظ كرده زندگي را برايشان امكان پذير مي سازد.
فضا انباشته از سنگ هاي پراكنده اي است كه بر اثر از هم پاشيدگي ستاره هاي متلاشي شده به وجود آمده اند از اين سنگ ها به صورت مجموعه هاي بزرگ وفراواني پيرامون خورشيد در گردشند و روزانه تعداد زيادي از اين سنگ ها موقع نزديك شدن به كره زمين به وسيله نيروي جاذبه به سمت زمين كشيده مي شوند اين سنگ ها برخي بزرگ و برخي كوچك و با سرعتي حدود (60 ـ 50) كيلومتر در ثانيه به سوي زمين فرود مي آيند، كه سرعتي فوق العاده است ولي هنگامي كه وارد لايه هوايي مي شوند در اثر سرعت زياد و اصطكاك فوق العاده با ذرات هوا، داغ شده شعله ور مي شوند و در حال سوختن يك خط نوري ممتد به دنبال خود ترسيم مي كنند و به سرعت محو و نابود مي شوند كه به نام شهاب سنگ شناخته شده اندبرخي از اين سنگ پرتاب ها آن اندازه بزرگ اند، كه از لايه هوايي گذشته، مقداري از آن به صورت سنگ هاي سوخته با صداي هول ناكي به زمين اصابت مي كند.
اين خود از آثار رحمت الهي است كه ساكنان زمين را از آسيب پرتاب هاي آسماني فراوان در امان داشته و پوششي بس ضخيم آنان را از گزند آفات گرداگردشان محفوظ داشته است كه اگر چنين نبود، امكان حيات بر روي كره زمين ميسر نبود علاوه در مورد پوشش اطراف زمين وجود لايه ازن از اهميت بالايي برخوردار است اين لايه كه در اثر رعد و برق به وجودمي آيد، زمين را در برابرپرتوهاي مضر كيهاني محافظت مي كند اگر اين لايه نبود حيات روي زمين ممكن نمي شد كه تفصيل آن در جاي خود آورده شده است پس هم واره بايد گفت: «سبحان الذي سخر لنا هذا و ما كنا له مقرنين».9