آثار تمسک به قرآن

* قال رَسُولُ اللَّهِ (صلي الله عليه و آله):‏ « أَيُّهَا الناس ... فَإِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ مَاحِلٌ مُصَدَّقٌ‏ وَ مَنْ جَعَلَهُ أَمَامَهُ قَادَهُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ سَاقَهُ إِلَى النَّارِ وَ هُوَ الدَّلِيلُ يَدُلُّ عَلَى خَيْرِ سَبِيلٍ...». (الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 599)

حضرت محمد (صلي الله عليه و آله) فرمودند: « ... هر گاه آشوبها چون شب تار شما را فرا گرفت به قرآن رو آوريد (و بدان چنگ زنيد) زيرا آن است شفيعى كه شفاعتش پذيرفته است (در باره كسى كه بدان عمل كند) و گزارش دهنده است از بديها كه گفته‏ اش (در باره آن كس كه بدان عمل نكرده) تصديق شده است، هر كه آن را پيشواى خود كرد به بهشتش رهبرى كند و هر كه (از آن پيش افتد) و آن را پشت سر خود قرار دهد به دوزخش كشاند، و قرآن راهنمائى است كه به بهترين راهها راهنمائى كند».

* أَبو عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ (عليهم السلام) قَالَ: «شَكَي رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ (صلي الله عليه و آله) وَجَعاً فِي صَدْرِهِ فَقَالَ اسْتَشْفِ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ- وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ». (الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 600)

حضرت صادق (عليه السّلام) از پدرانش (عليهم السلام) حديث كند كه مردى از درد سينه به پيغمبر(صلي الله عليه و آله) شكايت كرد، حضرت فرمود: «به وسيله قرآن شفا بجوى زيرا خداى عز و جل فرمايد: « (و اين قرآن) شفاء است براى آنچه در سينه ‏ها است»(سوره يونس آيه 57).

* قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلي الله عليه و آله): «الْقُرْآنُ هُدًى مِنَ الضَّلَالِ وَ تِبْيَانٌ مِنَ الْعَمَى وَ اسْتِقَالَةٌ مِنَ الْعَثْرَةِ وَ نُورٌ مِنَ الظُّلْمَةِ وَ ضِيَاءٌ مِنَ الْأَحْدَاثِ وَ عِصْمَةٌ مِنَ الْهَلَكَةِ وَ رُشْدٌ مِنَ‏ الْغَوَايَةِ وَ بَيَانٌ مِنَ الْفِتَنِ وَ بَلَاغٌ مِنَ الدُّنْيَا إِلَى الْآخِرَةِ وَ فِيهِ كَمَالُ دِينِكُمْ وَ مَا عَدَلَ أَحَدٌ عَنِ الْقُرْآنِ إِلَّا إِلَى النَّارِ». (الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 601)

و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده است: «قرآن راهنماى گمراهى است و بينائى از هر كورى است، و سبب گذشت از لغزشها است، و روشنى در هر تاريكى است، و در پيشامدها (و بدعتها) پرتوى است، و نگاهدارنده از هر هلاكتى است و ره‏جوئى در هر گمراهى است، و بيان ‏كننده هر فتنه و اشتباهى است و انسانى را از دنيا (ى پست به سعادتهاى) آخرت رساند، و در آنست كمال دين شما، و هيچ كس از قرآن رو گردان نشود جز بسوى دوزخ».

* قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (علیه السلام): «لَوْ مَاتَ مَنْ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ يَكُونَ الْقُرْآنُ مَعِي‏» (الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 602)

حضرت على بن الحسين (عليهما السلام) فرمود: اگر همه مردم كه ما بين مشرق و مغرب هستند بميرند من از تنهائى هراس نكنم پس از آنكه قرآن با من باشد

* سَمِعْتُ أَبَا إِبْرَاهِيمَ (علیه السلام) يَقُولُ‏: «مَنِ اسْتَكْفَى بِآيَةٍ مِنَ الْقُرْآنِ‏ مِنَ الشَّرْقِ إِلَى الْغَرْبِ كُفِيَ إِذَا كَانَ بِيَقِين‏» (الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 623)

از حضرت موسى بن جعفر(عليهما السلام) شنيدم كه ميفرمود: هر كه بيك آيه قرآن اكتفا كند (و آن را براى نگهدارى از خود بس داند.) از شرق تا غرب همان آيه او را بس باشد [اگر با ايمان و عقيده باشد].

* قال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم): «القرآن غنى لا فقر بعده و لا غنى دونه». (نهج الفصاحه، ص 602)

قرآن غنائيست كه پس از آن فقرى نيست و غنائى جز آن نيست.

* قال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم): «نعم الشّفيع القرآن لصاحبه يوم القيمة». (نهج الفصاحة ، ص: 787)

چه نيكو شفيعى است قرآن در روز قيامت براى كسى كه اهل قرآن باشد.