اهل بیت و قرآن

مقدّمه «اهل‌ بيت» را در لغت، به ساكنان خانه و كسان آن معنا كرده‌اند1 و در عرف اهل تسنّن، به خانواده و خويشاوندان پيامبر: گفته مى‌شود.2 برخى اهل‌بيت النبى: را به همسران، دختران و داماد آن حضرت، على (ع)معنا كرده‌اند.3 در اصطلاح شيعه، كه برگرفته از روايات است،4 از اهل‌بيت پيامبر (ص)دخت گرامى وى، حضرت فاطمه (ع)و داماد وى حضرت على (ع)و يازده امام معصوم از نسل آن دو بزرگوار (ع)اراده مى‌شود. در اين مقاله منظور از «اهل‌بيت پيامبر (ع)» امام على و يازده امام معصوم پس از ايشان است.

تأویل قرآن، موضوعى است که بیشتر مفسران و نویسندگان علوم قرآن، مطالبى درباره آن نگاشته اند; امّاحقیقت این است که بیشتر این نوشته ها و پردازشها آن گونه که باید پرده ابهام از چهره این اصطلاح برنگرفته اند وچه بسا نوشته هایى که به جاى زدایش ابهام مایه زایش پرسشهایى جدید دراین مقوله هستند.  دگرگونى معنایى و به کار رفتن اصطلاح تأویل در برابر اصطلاح تفسیر و تنزیل ودرکنار ظهر و بطن قرآن ممکن است از جمله زمینه هاى ابهام این واژه باشد. 

آيا اينکه بعضي از اهل تسنن مي گويند: ما نبايد به هيچ حديثي اعتقاد داشته باشيم الّا اينکه از جانب خدا باشد و ما جز به قرآن کريم به هيچ منبع ديگري نياز نداريم، صحيح است؟

قرآن كريم مهم‏ترين و كامل‏ترين كتاب آسمانى براى هدايت انسان به سوى كمال واقعى است كه از سوى خدا بر پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم نازل شده است.1 چرا كه قرآن كريم، تجلّى علم الهى در روى زمين است.2 و بر اين اساس، مسلّماً ايمان به محتوا و اعتقاد به هدايت بخشى آن و ارتباط با مضامين بلند آن، بهره ‏مندى از علم الهى در جهت سعادت و فلاح ابدى انسان را در پى دارد. 1. انّ هذا القرآن يهدى لّلتى هى اقوم. (اسراء / 17) 2. امام صادق(ع): لَقد تجلّى اللّهُ لِخَلْقِهِ فى كلامه و لكنّهم لايُبصرون؛ خداوند در كلامش (قرآن) براى خلقش ظهور كرده است ولى آنها بصيرت ندارند. (بحارالانوار، ج 89، ص 107، مؤسّسة الوفاء، بيروت، 1403 ق.)