امام حسین(علیه السلام)

رخداد بزرگ و بي مانند كربلا كه اوج سعادت ها و شقاوت هاست، دربردارنده آموزه هاي بسياري است. آيات روشن آن، همانند آيات قرآني داراي بطون بسيار است. هر مطالعه آن، به انسان درس زندگي مي آموزد و با هر قرائت جديد از اين آيات روشن، انسان گامي بلند در مسير خودسازي برمي دارد.
رجعت» را که عبارت است از «بازگشت گروهی از مؤمنان خالص» و «طاغیان و کفار بسیار شرور» بعد از ظهور حضرت مهدی(علیه السلام) و «در آستانه رستاخیز»1، باید از جمله اموری دانست که اعتقاد بدان خاصه پیروان مکتب تشیع است. و از جانب امامان بزرگوار شیعه(علیهم السلام)، تأکیدات فراوانی بر اعتقاد بدان وارد گردیده است؛
بر طبق روایات اهل بیت (علیهم السلام) برخی از آیات قرآن را می توان بر امام حسین (علیه السلام) تطبیق کرد. این آیات از این قبیل است:
نامگذاری سوره ها بی مناسبت نیست. برخی از سوره ها علاوه بر نام معروف خود، عنوان ویژه ای هم دارد. سوره «فجر» یکی از این سوره هاست. امام صادق(علیه السلام) فرموده است: «سوره فجر را در نمازهای فریضه و نافله خویش بخوانید، که آن، سوره حسین(علیه السلام) است و به آن رغبت و اشتیاق نشان دهید».(1)
امام حسین علیه السلام با قرآن انس بسیار داشت؛ چون منزلتی بزرگ برای آن قائل بود . نمونه ای از این ارج گذاری را می توان در حکایت زیر مشاهده کرد:
امام حسين(علیه السلام) و قرآن دو روي يک سکه اند، «کتاب الله» و «عترت» از هم جدا نمي شوند. به يقين، آنهايي که از اين دو کناره گيري کرده اند، گمراه مي باشند و کساني هم که تنها به يکي از آنها دل داده اند، به سر منزل مقصود نخواهند رسيد و در نيمه راه خواهند ماند.
دنيا براى بسيارى از مردم جاى زينت، تفاخر، تکاثر، لهو و لعب است؛ اما گروهى از مردان خدا هرگز فريب لذت‏هاى زودگذر را نمي‏خورند و بر اساس گفته قرآن کريم «تجارت، آنها را از ذکر خدا غافل نمي‏کند». آنان در دنيا زندگى مي‏کنند؛ اما هرگز وابسته به دنيا نيستند. آرى فقط به خدا دل بسته ‏اند و آنچه که در مسير کمال است.
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «من دو چيز گرانمايه در ميان شما به يادگار مي‏ نهم: كتاب خدا و خاندانم. اين دو هرگز از يكديگر جدا نمي‏شوند تا آنكه در قيامت كنار حوض كوثر بر من وارد آيند.»1
زيبايي هاي صفاتش دلربا و روح‏نواز است و نگاه و رفتارش ظهور آيات حقّ، و مكارم اخلاقش تجلّي ‏بخش فلسفه بعثت پيامبر صلي ‏الله‏ عليه ‏و‏آله است كه فرمود: «بعثتُ لاُِتَمِّمَ مَكارِمَ الاَخْلاقِ»1 عصمت و قداست او در آيه تطهير با جلوه‏ اي پرفروغ انعكاس يافته و برعشق الهي و ايثار او كريمه «ويطعمون الطعام علي حُبّه» شاهد و گواه است.
اصلاحات, اصلاح طلبى, مصلح و واژگانى از اين قبيل از رايج ترين اصطلاحات قرآنى است. اين كلمات و مشابه آن كه بارها در كلام وحى به كار گرفته شده (1) بيشتر در مقابل فساد و مفسد استعمال مى شود. از منظر كتاب آسمانى قرآن, انبيإ الهى به عنوان طلايه داران اصلاحات معرفى شده و آنان با تحمل رسالت سنگين نبوت, تمام هستى خود را در راه مبارزه با فسادهاى اخلاقى, اجتماعى, سياسى و فرهنگى به كار گرفته اند.