احکام در قرآن

چكيده قرآن به عنوان مهم ترين مصدر تشريع احکام، يگانه محور ترديدناپذير همه فقيهان اسلامى (اماميه و اهل سنّت) در شناخت احکام شريعت است.
چكيده دانش فقه، برشاخسار شجره طيبه وحى(قرآن) روييد، از تراوش فيض ربّانى، شادابى يافت، به برگ وبار نشست وبهره ها داد. امّا در گذر ايّام، آن الفت برقرار نماند وغربت فقه ازقرآن، نمايان تر شد. فقه شيعى در عصر حضور، با قرآن پيوند داشت. امامان(ع) بارها اظهار مى داشتند که آنچه بيان مى دارند، درقرآن ريشه دارد. برهرگفته خويش، شاهد وحى به همراه داشتند. شاگردان ايشان، با اين خوى پرورش يافتند. دراحکام فقهى، در جست وجوى مبناى قرآنى آن بودند.
چكيده امامان معصوم(علیهم السلام) توجهى خاص به بيان احکام الهى داشته اند، فراوانى روايات رسيده ازآن بزرگواران گواه اين مدّعاست. از سوى ديگر آن بزرگواران عنايت ويژه بر مرجعيت قرآن ولزوم استفاده ازآن داشته اند. نتيجه طبيعى اين دو آن است که (آيات الاحکام) مورد توجه ويژه اهل بيت(علیهم السلام) قرار بگيرد.
چكيده استمرار حيات معارف دينى واحکام شريعت واز آن جمله فقه قرآنى، در بستر جارى ومتحوّل زمان، از ديرباز موضوعى جدّى در محافل فرهنگى ـ دينى بوده است. هر چه زمان بيشتر مى گذرد وشرايط وامکانات ومقتضيات، تحوّل فزون ترى مى يابد، حسّاسيت واهميت اين موضوع بيشتر رخ مى نماياند.