چكيده
مستشرقان قائل هستند كه پيامبر، همة معارف قرآني را به طور كلي از دو منبع گرفته است: بخشي از آن را از همان محدودة جغرافيايي و زندگي اجتماعي و ديني و فرهنگي جزيرة عرب مثل رفتار اعراب جاهلي، اشعار امية بن ابي الصلت و عقايد حنفأ، و بخش ديگر را از مصادر شفاهي و كتاب‌هايي كه از يهوديت و مسيحيت و عقايد و آداب و سنن ديگر ملت‌ها به دست پيامبر رسيده بود، و از آن‌ها به «مصادر داخلي» و «مصادر خارجي» ياد مي‌كنند.
