مقالات

مقدمه قرآن كريم آخرين كتاب الهى است كه بر خاتم الانبيا، محمد مصطفى(صلی الله علیه و آله)، به منظور هدايت بشر نازل گرديده است. اين كتاب جاويد، كه در عصر ما در ميان كتب آسمانى تنها مرجع مصون مانده از تحريف است، هنگام نزول بر نبى اكرم(صلی الله علیه و آله) منشأ حركت فكرى و فرهنگى بوده; زيرا از آغاز، مخاطبان خود را از يك سو، به تدّبر در آن فرا مى خواند(1) و از سوى ديگر، منكرانش را به تحّدى دعوت كرده و آسمانى بودن و فوق بشرى بودن خود را مكرراً و به صراحت بيان نموده است.(2)

چكيده اين مقاله با رويكرد تحليلى و با هدف بررسى نقش علم لغت در دست‏يابى به قرائت صحيح، به بررسى لغوى برخى از قرائت‏هاى اختلافى پرداخته و نقش‏ آفرينى علم لغت را در قرائت قرآن به صورت جزئى اثبات و سه گونه نقش براى آن بيان كرده است؛

علما و مفسران قرآن هر پديده بزرگ و فوق طبيعي را معجزه نمي دانند ، بلكه از ديرباز براي تحقق معجزه و اعجاز، اركان و شرايطي را لحاظ كرده اند، كه در صورت نبودن اين شرايط ، آن امر خارق العاده از دايره اعجاز بيرون مي رود. در اين قسمت به نقل و بررسي اقوال مختلف در اين مسأله مي پردازيم. هر چند در اين مورد نيز توجه كمي از سوي غالب عالمان قرآني به اين موضوع (شرايط معجزه) شده است و شايد بتوان در ضمن اقوال آنان در مورد «معجزه» مطالبي را يافت. زيرا آنچه كه در تعريف چيزي مي آيد، مي تواند به نحوي به عنوان شرط و ركن آن چيز در نظر گرفته شود.

در سده اخير مصلحان و متفکران مسلمان سخن هاي بسياري درباره وحدت گفته اند؛ اما سوکمندانه آن چنان که بايد موفق نبوده اند. يكي از علل اين عدم موفقيت، وجود موانع فراوان بر سر راه وحدت اسلامي است. مواردي مانند بدفهمي نسبت به موضوع وحدت و نگراني برخي از متوليان مذاهب نسبت به از دست رفتن هويت مذهبي و تنزل جايگاه آن ــ علي رغم آنكه اين موضوع كاملاً توضيح داده شده است که تقريب در جهت نفي هويت مذاهب و يکي کردن آنها نيست ــ از جمله اين موانع اند. از سوي ديگر دعوت به وحدت يک توصيه اخلاقي نيست بلکه يک راهكار اجتماعي است که تحقق آن نيازمند يك نظام هماهنگ تربيتي و نهادينه سازي فرهنگ رواداري و افزايش تحمل جامعه است.