بلاغت، از فنون ادبی، و در زبان فارسی به مفهوم شیوایی و رسایی سخن است. این فن در مشرق زمین بیشتر در حیطه دانش های دینی بوده، اما در سرزمینهای غربی، مانند یونان و روم باستان، به دانش یا هنری مستقل از حوزه علوم دینی اطلاق می شده، همچنانکه در تمدن قرون وسطایی اینگونه کشورها، بلاغت سومین هنر از هنرهای هفتگانه به شمار می رفته است(روبر، ذیل art).
